1. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم :

بخش اول : کودک مقدّس

... هنگامی که نوزاد مقدّس قدم بدین جهان گذارد، حوادثی بزرگ و ناگهانی در جهان رخ داد که ارباب تاریخ همگان بر آن اتفاق دارند :

1. کاخ شهریاران ایران بلرزید و 14 کنگره آن فرو ریخت.

2. آتشکده پارس خاموش شد ... این آتشکده هزاران سال بود که می سوخت و دمی خاموش نشده بود، به یکباره خاموش گردید. موبدانی که در خدمت آتشکده کار می کردند، سالیان دراز هیزمش را فراهم می ساختند و نمی گذاردند خاموش گردد.

3. دریاچه ساوه فرو نشست.

4. بت هایی که در جهان بود همگی به رو بر زمین افتادند.

5. شاهان جهان در آن روز لال گردیدند و از سخن ناتوان شدند.

6. تخت های سلاطین خود به خود واژگون گردید.

7. رود سماوه(شهری در عراق) پس از سال ها خشکیدگی فَیَضان یافت و پر آب گردید.

8. بت هایی که در خانه کعبه گذارده شده بود، سرنگون گردیدند...

این حوادث ناگهانی، هشداری بود از سوی فرستنده پیغمبر خاتم، تا بشر پی برد که در آستانه تحول بزرگی است و در عین حال معجزاتی بود برای این مولود مقدس که خدایش انجام داده بود. این حوادث، خبر داد که جاهلیت و نادانی باید سپری شود و دانش و بینش باید آغاز گردد.

ترقیات علمی که پس از ظهور پیغمبر خاتم در این هزار و اندی سال در زندگانی بشر پدید آمده، با گذشته چندین هزار ساله پیش از آن حضرت قابل مقایسه نیست.

کتاب هایی که در اخلاق و فلسفه و علوم مختلف و فنون گوناگون در این زمان نوشته شده، صدها میلیون برابرِ کتاب هایی است که بشر پیش از ظهور پیغمبر خاتم نوشته است. علوم انسانی و علوم تجربی، تکاملی بی سابقه یافت.

علما و دانشورانی که در این هزار و اندی سال پیدا شده اند، هزارها برابرِ دانشورانی هستند که در آن چند هزار سال بوده اند. شعرا و نویسندگانی که در این 14 قرن آمده اند، در قرن های گذشته نظیرشان دیده نشده است.

آیا علوم ادبی بشر در آن چند هزار سال با ادبیات بشر امروز قابل قیاس است؟! این است خدمت پیغمبر خاتم به انسانیت.

او یک تن بود و در آن چند هزار سال صدها پیغمبر آمدند و رفتند.

این سخنان از آن نظر نیست که نویسنده اش مسلمان است، بلکه حقیقتی است که همه واقع بینان جهان بر آن اتفاق دارند.

در این حوادثی که هنگام ولادت پیغمبر خاتم رخ داده، رازهایی نهفته است که شاید بتوان گشود و شاید هم ناگشوده بمانند.

بخش دوم : فرزانه روز و امین قریش!

 ... فرزند خاتم، پیش از بعثت به فضایل و صفاتی عالی شناخته شده بود :

حکیم و فرزانه، امین و درستکار، صادق و هوشیار، دوراندیش و ریشه دار، خیرخواه خلق و خدمت گزار، داناو سخندان، عابد و زاهد، جوانمرد و دلیر، قانع و متواضع، عاقل و خردمند، بردبار و مهربان، غیور و صبور، یتیم و فقیر، حلیم و رحیم، از منجّمان و کاهنان دور، در شداید استوار، در بیماری ها و رنج ها شکیبا و پایدار، دارای مقامی عالی و منزلتی بلند نزد خلق.

از ابوجهل(دشمن شماره یک آن حضرت) پرسیدند : «محمد راستگو است یا دروغگو ؟!» پاسخ داد : «به خدا قسم، راستگوست و به عمرش دروغ نگفته است.»

بخش سوم : بشارت هایی از تاریخ

از جاماسب حکیم ایرانی :

جاماسب، حکیم ایرانی بوده و پیری عالی مقام و دانشمندی فرزانه که در کتاب «زند» نامش آمده است.

جاماسب وزیر یکی از شهریاران سلسله هخامنشی بوده است. سخن این حکیم عالی قدر را از کتاب جاماسب نامه ـ نسخه خطی موجود در کتاب خانه ملی ملک که 10 قرن پیش نوشته شده ـ می آوریم :

«مردی آید از دودمان هاشم، نه دراز قد بود و نه کوتاه قد، نه سپید بود و نه سیاه، خوبروی و خوبگوی. دعوت وی به هفت کشور¹برسد. این مرد به زنان ارزش نهد و فرزندش نماند و اگر بماند ماده بود.

هر روز دینش قوی تر گردد، پادشاهی از شهان بستاند، به جای تاج دستار بندد، آتش خانه ها را ویران سازد، موبدان را براندازد و پادشاهی و رسم ما ببرد. هیچ آینده ای با ما نکند که او کند، دولت و فرخی از او بماند. نامش مهر آزمای² بود.زندگانی وی سه قران و شش یک بود(هر قران بیست سال است) از گاهِ زادن و تا گاهِ رفتن.

پس از وی به دین وی خلل آید و بر تخمه وی مردمان بیرون آیند و به دین وی زیان رسانند و فرزندان وی همی کشند. اندر حقیقت ایشان سستی بینی و از دین تنها به نام بسنده کنند.

دین ما سپری شود و به جای کت منار کنند و به جای چوبک بانگ³ نماز کنند....

... از پس آن پیامبر، قوم وی طاعت را دست باز دارند و با یکدیگر بیعت کنند و به خون مردمان، دین به ملت برگردد. وی از دین خویش نام بس کند، و با جانشین وی برَزمَند و حق از وی و از تخم? وی بستانند و به مُلک بنشینند و از ایشان بسیار کس بکشند. و از تخم? جانشین آن پیغمبر باشند و در دین خود نام بسنده کنند و سر فتنه ایشان مردی بود، موی تاک و پیوسته ابرو و به تن لاغر و از عمر وی بیش تر گذشته باشد و نخستین کس با وزیر آن پیغمبر برَزمَند او بود و بکوشد تا به ناحق آن جایگاه را زیر و زبر کند، و بسیار فساد پدید کند و هرکه در آن روزگار بخواهد یاری حق کند و حق را به خداوند حق دار برساند هلاک شود.»

1. مقصود هفت اقلیم است و جهانی بودن دعوت

2. مقصود رحمة للعالمین است.

3. به معنای تخت است، نیمکت از آن است، چوبک چوبی بوده که بر تخت می زدند برای بیدار شدن. نظامی گوید: فتاده پاسبان را چوبک از دست.

بخش چهارم : پیامبری!

روز بیست و هفتم ماه رجب، 40 سال از عمر فرزان? عرب می گذشت و به کمال عقل و فکر و انسانیت رسیده و تکامل یافته بود و نزدیک ترین فرد به خدایش شده بود که فرمان رسالت وی از مقام مقدس حضرت احدیت صادر گردید و بدو ابلاغ شد. حامل فرمان، جبرئیل، فرشته وحی، بود.

شایسته است داستان ابلاغ فرمان را از حضرتش بشنویم :

«خوابیده بودم و سرم را روی آرنج دستم نهاده بودم. در سمت راست من علی خوابیده بود و در سمت چپ جعفر و در پایین پایم حمزه. در این هنگام، جبرئیل و میکائیل و اسرافیل نازل شدند».

اسرافیل، از جبرئیل پرسید: «به سوی کدامیک از این 4 تن فرستاده شده ای؟»

جبرئیل اشاره ای به من کرد و گفت : «به سوی این که محمد است و سرور پیغمبران».

اسرافیل پرسید : «آن دگری کیست ؟»

جبرئیل گفت : «برادرش علی است، وصی محمد و سید اوصیاء».

ـ «آن یکی کیست؟»

ـ  «جعفر است که دو بال در بهشت خواهد داشت که پرواز می کند».

ـ « سومی کیست ؟»

ـ « عمویش حمزه است که سیدالشهدا خواهد بود».

فرمان ابلاغ شد. سپس جبرئیل نماز را به آن حضرت بیاموخت که در وقت ظهر اقامه می شد و 2 رکعت، 2 رکعت بود.

هنگامی که رسول الله به خانه رسید علی و خدیجه اسلام آوردند.¹ و هسته مرکزی اجتماع بزرگ انسانی را تشکیل دادند.

خدیجه، نخستین زن مسلمان و علی نخستین مرد مسلمان هستند.² سلام خدا بر آنان و فرزندانشان باد!

رسول الله(ص) به نماز ایستاد. علی پرسید: «این چیست ؟»

پاسخ شنید: «نماز است که خدا مرا بدان امر فرموده».

علی(ع) در کنار رسول خدا(ص) به نماز ایستاد و خدیجه در پشت سر آن حضرت به شوهر عالی مقامش اقتدا کرد و نخستین نماز جماعت در تاریخ اسلام در خانه تشکیل شد و اولین حکم الهی به مرحله اجرا درآمد.

1.سیره ابن هشام،ج1،ص240.

2. تاریخ طبری،ج2،ص309

بخش پنجم : استقامت در برابر لجاجت

دعوت آشکار رسول خدا(ص) با استهزاء و سخری? قریش رو به رو شد که آن از لجاج و تعصب احمقانه ریشه می گرفت.

رهبران قریش می دانستند که دعوت آن حضرت حق است و او پیغمبر خداست، ولی لجاج ورزیده و ستیزگی کردند.

ستیزگی و مقاومت قریش در برابر پیغمبر خاتم گوناگون بود. نخست حضرتش را دیوانه خواندند، ساحر و جادوگر گفتند و شاعرش لقب دادند، به اذیت و آزارش پرداختند، دشنامش دادند، سرِ راهش خار ریختند، به درون خانه اش سنگ پرتاب کردند ...!

وقتی خواستند حضرتش را با مال و منال و منصب و مقام از این دعوت منصرف سازند نتیجه ای نگرفتند و آتش لجاجشان خاموش نشد و به شکنجه و آزار تازه مسلمانان پرداختند تا آنان را از این عقیده برگردانند و بدین کار ادامه دادند ولی به مقصد نرسیدند. در آخر تصمیم به قتل آن حضرت گرفتند که رسول خدا(ص) به مدینه هجرت فرمود.

رسول خدا(ص) قادر بر مقابله به مثل بود و با پیروان فداکاری که داشت می توانست دستور قتل چند تن از رهبران مشرکان را صادر کند، تا دگران حساب کار خود را بکنند و طغیان ها سرکوب گردد. ولی چنین نکرد، حضرت پیغمبر رحمت بود نه پیغمبر نقمت.

در برابر لجاج قریش آن حضرت استقامت ورزید و به دعوت ادامه داد و هر چه طغیان و دشمنی قریش شدت پیدا می کرد، استقامت آن حضرت نمایان تر می گردید. حضرت چون کوه آهن در دعوت خود پابرجا بود و خم به ابرو نمی آورد. دعوت آن حضرت با مهر آغاز شد و با مهر ادامه یافت و با مهر به انجام پذیرفت.

وقتی در برابر آن حضرت شمشیر کشیدند و آماده هجوم بر مسلمانان شدند، فرمان دفاع صادر کرد و دست مهاجمان را کوتاه فرمود.

بخش ششم : حکومتی بی نظیر

مراد از حکومت بی نظیر، حکومتی است که برای نخستین بار در تاریخ بشر به دست پیغمبر خاتم تأسیس شد.

این حکومت دارای ویژگی هایی بود که در میان حکومت های جهان بی نظیر شد. این حکومت پایه اش بر عدل و داد بود، عدل و دادی که به وسیله مهر و عفو پیاده شود، عدل در قانون و مهر در اجرا، مهر بر دوست و مهر بر دشمن.

این حکومت، نخست در بخشی از شهر مدینه تشکیل یافت و سپس رو به توسعه نهاد و در 10 سال، شبه جزیره عربستان را فرا گرفت.

... راهِ به اطاعت آوردن از حکومت، زور است و جبر. زور و جبر با روش محمد(ص) و پیاده کردن عدالت سازگار نبود.

جمع زور و جبر با حکومت قانون محال است و این دو با یکدیگر تضاد دارند. محمد(ص) زور را برای اولین بار در تاریخ بشر کنار گذارد و قانون را پیاده کرد و مردم را در اجرای قانون شرکت داد و زور در اختیار قانون قرار گرفت.

حکومت محمدی(ص)؛ حکومت نژادی و عنصری نبود، حکومت حزبی نبود، حکومت سرهنگان نبود، افراد بشر از نظر این حکومت یکسان بودند و حکومت اختصاص به دسته ای معین نداشت.

حکومتش؛ حکومت خدا بود؛ یعنی حکومت ملت بر ملت و پدیده ای بود اجتماعی که نظیرش را بشر ندیده بود و پس از آن هم ندید.

حکومت کارگری را در شوروی دیدیم و روش حکومتی آنان را در کشورهایی که دم از «سوسیالیست» می زنند شنیدیم، آنها ظلم همگانی را عدل می خوانند خواه آن را «کاپیتالیسم دولتی» بنامیم و خواه به تعبیر «میلوان جیلاس» "فئودالیسم صنعتی" بگوییم.

آزادی زبان و گفتار و آزادی رفتار و کردار، چنان که در حکومت محمدی(ص) برقرار بود، نظیرش در هیچ حکومتی دیده نشد.

حقوق بشر، آن سان که در حکومت محمدی(ص) مراعات می شد در هیچ حکومتی مراعات نشده و نمی شود.

حکومت از نظر پیامبر خاتم(ص) وسیله بود نه هدف، وسیله بود برای ایجاد عدالت همگانی، و آسایش بشری و دفع ظلم و جور و ریشه کن ساختنش از اجتماع.

حکومت محمدی(ص)؛ حکومت خدا بر مردم بود که حکومت مردم بر مردم است. خدا، خدای همه مردم است و خدای گروه خاص و دسته ای ویژه نیست.

دولت را خدمت گزار مردم قرار داد نه خواج? مردم.

و...

بخش هفتم : ظاهری باطن مدار!

 پیامبر عظیم الشأن اسلام، حضرت محمد(ص) :

«دو چیزند که بالاترین خوبی ها می باشند: ایمان به خدا و سود رسانیدن به بندگان خدا.

 دو چیزند که شرّی از آن دو بدتر نیست؛ شرک به خدا و زیان به بندگان خدا.»

ایمان به خدا کار قلب است، سود رسانیدن کار اعضاست. این دو چیز، ظاهر فرد و باطنش را نورانی می سازد؛ چون هر دو مطلوب خدا و رسول است.

باطن بی ظاهر، درختی است بی ثمر و تصوّف ملامتی که مطرود خداست. ظاهر بی باطن، ریا و دروغ در رفتار و کردار است.

شرک نیز کار قلب است و زیان رساندن کار اعضاست. این دو چیز ظاهر و باطن را پلید می سازد و هر دو منفور خدا و خلقند و مفسد اجتماع می شود. چنین کسی، ظالم بر خویش و ستمکار اجتماع است و فطرت و عقل بشر از او بیزار است.

   سالروز رحلت جانگداز حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله تسلیت باد