برای اولین مطلب « ره توشه » ؛ فکر کنم باید از قرآن شروع کنیم چرا که بهترین ره توشه است :

1. آیه الله کشمیری^ره: یکی از کسانی که اهل تدریس بود، نزدم آمد. او گرفتاری داشت و از زنش خیلی ناراحت بود. از من دوایی برای رفع این گرفتاری خواست. گفتم: شما قرآن بخوانید؛ قضیه حل می شود. آن شخص گفت: 2 سال است که لای قرآن را باز نکرده ام!

2. امام خمینی^ره : در قرآن کریم، این سرچشمه فیض الهی، تدبر کن.  هر چند صرف خواندن آن، که نامه محبوب است به شنونده محبوب، آثاری دلپذیر دارد، لکن تدبر در آن انسان را به مقام بالاتر و والاتر هدایت می کند. «أفلا یتدبرون القرآن أم علی قلوب أقفالها» و تا این قفل و بندها باز نگردد و به هم نریزد، از تدبر هم آنچه نتیحه است، حاصل نگردد.

3. مرحوم علامه طباطبایی به نقل از آیه الله سیدعلی قاضی^ره : اگر من به جایی رسیده باشم، از 2 چیز است: قرآن کریم و زیارت سیدالشهداء^(ع).

4. مرحوم آیه الله شیخ مجتبی لنکرانی، استاد حوزه علمیه نجف که مرحوم کشمیری بعضی درس های سطح را نزد ایشان خواند، در اواخر عمر بسیار قرآن می خواند و گاهی می فرمود:« کاش بجای تدریس بعضی کتاب ها در جوانی، قرآن می خواندم!».

5. آیت الله بهجت: آیا قرآن با زبان حالش نمی گوید، حیف از من که در دست شما هستم؟! آیا ما قدردان قرآن هستیم؟! در صورتی که در روایت آمده است: « هرکس قرآن را بخواند [یا ختم کند] گویی که نبوت در وجود او گنجانده می شود، با این تفاوت که بر او وحی نمی شود.»

6. ... افراد گمراه و گناهکار لجوج چون بر گناهشان اصرار دارند، قابلیت هدایت را از دست می دهند و هرگز نمی توانند از قرآن بهره ای ببرند، اما گمراهانی که در جستجوی حق اند، بی شک از قرآن بهره می گیرند، به این شرط که از آیات الهی استفاده صحیح بکنند، در عین حال صِرف یک خطا و یا ارتکاب بعضی از گناهان موجب نمی شود که انسان نتواند از قرآن بهره مند شود. توبه راه بهره گیری گناهکاران از مائده وحی است که مورد تأکید فراوان قرآن و روایات است. پس اگر کسی توبه کند، در واقع از هدایت قرآن بهره گرفته است. مولای متقیان امیرمؤمنان^(ع)  می فرماید:« از این کتاب بزرگ آسمانی برای بیماری های خود شفا بخواهید و برای حل مشکلاتتان از آن یاری بطلبید؛ چرا که در این کتاب، درمان بزرگ ترین دردهاست؛ درد کفر و نفاق و گمراهی و ضلالت».

7. آیت الله بهجت: قرآن کتابی است که پیغمبر ساز است؛ زیرا پیغمبران 2 گونه اند:

قسم اول، پیامبرانی که از جانب خداوند به پیامبری تعیین شده اند.

قسم دوم، پیغمبران کمالی، که در اثر ایمان و عمل به دستورات قرآن، به کمالات پیامبر نایل می گردند.

بنابراین، قرآن پیغمبران کمالی تربیت می کند و پیغمبرساز است. البته اگر انسان اهلیت داشته باشد، در و دیوار هم به اذن خدا معلم او خواهند بود، وگرنه هیچ سخنی در او اثر نخواهد کرد، چنانکه سخنان پیامبر^(ص) در ابوجهل اثر نکرد! و شاگردان قرآن و پیغمبر^(ص) بعد از رحلت آن حضرت چه فتنه ها که به پا نکردند؟! 

یا علی

التماس دعا !